De kunst van het verdragen

Nadat ik afgestudeerd was, begon ik met werken in de geriatrische revalidatiezorg (GRZ). Hier kon ik mijn hulpverlenersreflex de vrije loop laten; in korte tijd moet er op de GRZ veel bij een patiënt gebeuren en worden er vaak grote stappen gezet. Patiënten hebben natuurlijk als einddoel om weer thuis te komen en ik vond het supermooi om daar een stukje in te kunnen betekenen. Als iemand niet meer naar huis kon, hielp ik mee om een andere woonvorm te vinden. Zo had ik het gevoel ook dán nog altijd iets te kunnen betekenen.

Een half jaar geleden ben ik geswitcht van de GRZ naar de WLZ in het verpleeghuis, in het kader van de GZ-opleiding. Dat was flink wennen. Het tempo is anders en misschien nog wel belangrijker: de doelstellingen zijn anders. Je bijdrage als psycholoog zit in kwaliteit van leven en wordt zichtbaar in de kleine dingen. Heel belangrijk, maar ik verloor - en verlies - in de drukte van de dag geregeld die kleine dingen uit het oog… Als je kleine, positieve resultaten uit het oog verliest, dan blijft er vooral ziekte en leed over. Eerder schreef ik een artikel over mijn ervaringen met positieve supervisie en ik merk dat de positieve kijk me enorm heeft geholpen om kleine, maar wezenlijke positieve resultaten te herkennen tijdens je werkdag.

Daarnaast liep ik nóg ergens tegen aan door mijn overstap van de GRZ naar het verpleeghuis: moeten verdragen wat je niet meer kan veranderen. En dat is behoorlijk lastig. Niet alleen voor zorgteams, maar óók voor psychologen! Hoe goed ben ik daar zelf eigenlijk in? Daar dacht ik eens dieper over na. De vraag die telkens terugkwam, was: wanneer start je met verdragen? Die vraag doet denken dat het gaat om een sequentieel proces; eerst stap A, dan stap B, et cetera. Maar hoe zit dat nou eigenlijk met verdragen? Doe je dat pas als je alles al geprobeerd hebt? Ik leer langzaam dat verdragen geen sequentieel proces is, maar altijd op de achtergrond in ons werk aanwezig is.

Wat leren we de zorgteams hier eigenlijk over? Dat niet alles op te lossen is en dat dat moeilijk te accepteren is als zorgprofessional, omdat je graag wilt helpen. We staan als psychologen stil bij deze discrepantie; het wel wíllen helpen, maar niet altijd kunnen. We geven de zorgmedewerkers hier erkenning voor, waardering voor hun harde werken. Maar mogen we onszelf niet ook een beetje meer van die erkenning en waardering gunnen? Ik denk het wel. Erkenning dat er ook voor de psycholoog veel te verdragen valt en dat dat lang zo makkelijk niet is. En wellicht mogen we dat ook uitspreken naar zorgmedewerkers. Als ik eerlijk ben, doe ik dat nooit. Het is niet dat ik me beter voor wil doen, maar meer dat ik er tot nu toe misschien niet eens bewust van was dat ik verdragen zelf ook lastig vind. Met dit nieuwe bewustzijn op zak, zal ik mijn volgende gedragsvisite of omgangsoverleg mijzelf uitdagen wat meer van mijzelf hierin te delen. Wie weet wat dat oplevert, niet alleen voor het zorgteam, maar ook voor mijzelf.

Cursus voor psychologen: Voldoening in het werk op basis van ACT

Het werk als ouderenpsycholoog kan een (werkzaam) leven lang blijven boeien en voldoening geven. Maar het is wel belangrijk om goed voor jezelf te zorgen, ervoor te zorgen dat de confrontatie met leed je niet ongemerkt uitput. Dat je er bij stilstaat dat ook jíj als professional veel te verdragen hebt! Omdat de PgD deze missie heel belangrijk vindt, organiseren we de cursus ‘Voldoening in het werk op basis van ACT’. Docenten in deze cursus zijn twee bevlogen collega's, Evelyne Pruymboom (GZ-psycholoog) en Arianne van Reedt Dortland (GZ-psycholoog & psychotherapeut). Tijdens deze cursus ga je aan de slag met vragen zoals:

• Wat maakt voor jou het werken in de ouderenzorg leuk?
• Wat is voor jou belangrijk in de balans werk-privé?
• Hoe zorg je goed voor jezelf?

De cursus bestaat uit twee lesdagen op locatie in Amsterdam, met tussen beide dagen twee dagdelen digitale groepssupervisie onder leiding van een van de docenten. Gun jezelf een mooie start van 2026 en meld je aan!